Η πρώτη διαδρομή

Φθινόπωρο. Νύχτα. Πόσο μακρινή η νύχτα αυτή!! Το αυτοκίνητο μάζευε χιλιόμετρα. Πήγαινε προς τη θάλασσα. Με είχες ρωτήσει για το προορισμό μας και χωρίς δεύτερη σκέψη είχα προτείνει την απέραντη παραλία, την αμμουδιά στο φως του φεγγαριού, τα πεύκα που γέρνουν ως τα κύματα, το μικρό σταθμό του τρένου που από χρόνια είχε ερημώσει. Τι ομορφιά!! Συνοδηγός τότε εγώ, αργότερα ανακάλυψα την εκτόνωση της οδήγησης. Η πρώτη διαδρομή μας. Πόσα όνειρα για τις επόμενες… Το λάθος με τα όνειρα όμως και πάλι εκ των υστέρων το διαπίστωσα. Απαράδεκτο να εμμένουμε στην επιθυμία να ονειρευόμαστε κατ’ιδίαν. Κανονικά πρέπει να προσκαλούμε το «θέμα» του ονείρου μας να συμμετέχει κι αυτό στο ονειρικό μας άλλως, μάλλον δεν φτιάχνουμε όνειρα αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων ελαφρούς εφιάλτες. Αργώ στις διαπιστώσεις όμως και εκείνη την πρώτη νυχτερινή διαδρομή μας, με άφταστο ζήλο, έπλεξα όνειρα περίπλοκα. Αρχικά, σαν μια παλιά διαφήμιση, μας είδα έτσι, τους δυό μας να μαζεύουμε χιλιόμετρα κοινής ζωής με έναν και μοναδικό στόχο, να έχει ο ένας τον άλλον για όλα, στη συνέχεια είδα στα πίσω καθίσματα δυό πλασματάκια δικά μας για να τα μεγαλώσουμε και να για να τους μάθουμε όσα θα είχαμε εμείς πριν μοιραστεί και μετά ξανά εμάς τους δυό μονάχους να πηγαίνουμε προς το τέλος της διαδρομής με τον ίδιο μοναδικό στόχο .. Μισάνοιχτο το παράθυρο, δροσερό το αεράκι και το βλέμμα ψηλά στον ουρανό να ελέγξω αν τα άστρα μας κοιτάνε και χωρίς μιλιά, μη χάσω του πλεξίματος το πόντο, υποσχέθηκα να τα καταφέρουμε. Ομολογώ πως δεν φαντάστηκα ποτέ την πολυπλοκότητα της υπόσχεσής μου. Γιατί άραγε πριν αρχίσω το πλέξιμο δεν σε υποχρέωσα να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου και γιατί άραγε δεν ρώτησα ευθέως τι στην ευχή είχες στο δικό σου μυαλό όταν ξεκινήσαμε;; Διότι, δεν υπάρχει. Όσο κι αν το έχω ψάξει δεν το βρίσκω. Υποψιάζομαι μόνο πως για όλα φταίει η «φαντασία» μου.

Τούτο πάει μαζί μ’αυτό.