Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω μια ιστορία, μπορεί δική μου, μπορεί δική σου, δεν έχει σημασία.
Διαλέγω μια γραμματοσειρά που με οδηγεί χρόνια πίσω όταν χτύπαγα για χάρη εκμάθησης μια παλιά γραφομηχανή. Γοητεία η μαύρη σιδερένια γραφομηχανή!! Δεν άργησα όμως πολύ να μάθω τη σειρά των πλήκτρων και τον συνδυασμό των δακτύλων κι έτσι, αναγκαστικά και χωρίς να ξέρω γιατί, την εγκατέλειψα. Σαν μάθηση μου φαίνεται τώρα που προοριζόταν για το μέλλον. Το μέλλον είναι πια το τώρα και ενδεχομένως το απώτερο μέλλον δεν είναι και τόσο μακριά.
Το λοιπόν, λέξεις ξέρω, αρκετές, ίσως και παραπάνω από όσες χρειάζομαι, ιστορία θέλω να γράψω άλλωστε και όχι βιβλίο, υπομονή έχω αλλά και πάλι μάλλον όχι την απαιτούμενη, πάντως το κυριότερο που απουσιάζει είναι ο χρόνος γιατί «ιστορία» έχω. Ακόμα θα πρέπει να βρω και αποδέκτη γιατί όταν θέλεις κάτι να πεις, το έχεις πει ήδη με πάμπολλους τρόπους σε σένα τον ίδιον και η επανάληψη καλή μεν, κουραστική δε γιατί τα «ξέρεις» ήδη όλα, και τα πριν και τα μεσαία και τα κατοπινά. Άρα κάπου αλλού, έτσι πρωτόφαντα πρέπει να παρουσιαστούν.
Η συμβουλή όλων είναι: πες τα γιατί θα σε καταπιούν, όμως αν δεν καταπιείς, δεν χωνεύεις.
Χώνεψα. Ξεκινάω. Με το καλό, εύχομαι κατά μόνας.
Βρίσκω το χρόνο, νυχτερινές ώρες και κατά προτίμηση κείνες τις δύσκολες που ο ύπνος έρχεται εύκολα από την κούραση της μέρας αλλά το πείσμα της ανιαρής καθημερινότητας τον διώχνει με διάφορα τερτίπια κι ας ξέρει πως την επόμενη μέρα οι ώρες της δουλειάς θα ταξιδευτούν με δυσκολία.
Βρίσκω τον τόπο, ένα μπλογκάκι, σαν μια νιφάδα που ξέφυγε από την φωτογραφία της Μέγκυς.
Βρίσκω τον σκοπό, χωρίς βιασύνες, ανάλαφρα και διεξοδικά να αναζητήσω την μόνη δραστηριότητα που δεν μπορώ να αρνηθώ, τη σκέψη μου.
