Το Σπίτι Μου

Το σπίτι μεγάλο, διώροφο με μπαλκόνια και στέγη καφετιά, σ’ένα μικρό δρομάκι μιας μεγάλης πόλης.
Αυτό το σπίτι το ονειρεύτηκα. Καλά, πως γίνεται ένα σπίτι να είναι ένα όνειρο; Γίνεται, όπως ακριβώς και τα όνειρα γίνονται όνειρα.
Εκεί λοιπόν, στα όνειρα, χτίζεις ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις, όπως σου ταιριάζει ακριβώς, όπως αγαπάς, όπως χρειάζεσαι. Και η ζωγραφιά έτοιμη.
Περνάω απ’έξω, το κοιτάζω, το ξανακοιτάζω. Είναι το Σπίτι μου. Είναι κλειστό.
Θα περάσω κι απόψε και κάθε βράδυ την ίδια ώρα.

Θάνατος στη Φαντασία .. να ξεμπερδεύουμε

μία λευκή σελίδα,
κάποιες λευκές ώρες -
ελπίζω σε ασυνειδησία -
να κυλήσουν γρήγορα,
να μην τις καταλάβει κανείς,
ούτε εγώ -
προπάντων εγώ -
να φτάσει αυτό που λέμε "άλλη μέρα"
κάπως έτσι
απ'τη μια στην άλλη
να αναστηλωθούν όλες οι μέρες,
απ'όταν οι νύχτες βασίλεψαν
με λευκά φεγγάρια,
ποτές μου δεν αγάπησα το λευκό
κι αυτό με παρηγορεί εκδικητικά ..
αναμενόμεα

μην κοιτάς τους λεπτοδείκτες
εδώ .. γράφεις
να βαρύνεις τα βλέφαρα

τόση αγωνία για να φτιάξεις μια διάθεση!
τι οικτρή ειρωνία!
τι ξόδεμα ηλίθιο!
τι άδειο βλέμμα!

θάνατος στη φαντασία
να ξεμπερδεύουμε ...

Ένα παιδί λείπει

στη μνήμη του 

επειδή είμαι και μάννα

με ελάχιστα λόγια ..

τίποτα δεν γίνεται κατά παραγγελία ..

άλλο πρόθεση ..

άλλο επιθυμία ..

καληνύχτα

Καλημέρα στη νύχτα που έφτασε

Θά'θελα να γράψω μια ιστορία, μα μου αντιστέκεται. Λες και δεν θέλει να ιστορηθεί από μόνη της κι εγώ επιμένω άσκοπα και αστόχαστα.
----------------------

Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο. Δεν θυμάμαι τούτη τη στιγμή τον τίτλο αλλά το περιεχόμενο. Μια γηραιά κυρία, έγκλειστη σε ένα τρελάδικο, επέμεινε κρυφά να διηγηθεί εγγράφως τη ζωή της που το μεγαλύτερο μέρος της το είχε περάσει σ'αυτό το ίδρυμα. Συνηθίζεται σε τέτοια μέρη και για αυτούς τους ανθρώπους να υπάρχει θεράπων γιατρός με το τίτλο του ψυχίατρου. Έγραφε λοιπόν και χωρίς να δείξει ποτέ το γραπτό της και χωρίς ποτέ αυτό να ανακαλυφθεί έως ότου ήταν ζωντανή "θεραπευόταν" από τον ειδικό. Όταν με το καλό το "κείμενό της" έμεινε απροστάτευτο και εμφανίστηκε η "ασθενής" ολόγυμνη στον γιατρό είχε συμβεί το καταπληκτικό ιατρικό συμβάν. Ο γιατρός δέχτηκε τη "θεραπεία της ασθενούς του" γιατί το κείμενο δεν ήταν απλώς αυτοβιογραφικό. Για την ακρίβεια των όσων θυμάμαι προσθέτω πως η κυρία είχε καταλήξει στο θεραπευτήριο επειδή ποτέ δεν επιδίωξε να φανερώσει τη δική της άποψη για την πορεία της ζωής της. Έζησε εκεί που την έβαλαν, όπως ένιωθε, με επιλογή της απόλυτη, πληρώνοντας το κόστος αυτής της απόφασης με τη στέρηση της "αντικειμενικής" αλήθειας του κόσμου, της επονομαζόμενης "κοινής λογικής" αλλά με την "οικεία" υποκειμενική αλήθεια της, την επονομαζόμενη σκέτα "αλήθεια". Το καταλυτικό γεγονός που την υποχρέωσε στο φυσικό τέλος της ήταν το ότι οι ασθενείς της κλινικής , του γνωστού της κόσμου δηλαδή, έπρεπε να μετακομίσουν. Αρνήθηκε να κάνει κι άλλη επιλογή. Κι έτσι χάθηκε εν γνώση της ...

Η ιστορία μιας τρελής που έζησε με τη γνώση που δεν καταλάβαινε κανείς, εκτός αυτού που τον θεράπευσε.
 ---------------------------
Δεν ξέρω αν η γνώση μετοικεί.
Δεν ξέρω αν υπάρχει θεραπεία.

Καλημέρα στη νύχτα που έφτασε.