Την λένε Μαίρη

Λες και το όνομα έχει σημασία, είναι όμως η αδερφή που δεν έχω, είναι ό,τι πιο δικό μου μού έχει χαρίσει η ζωή.

Ήταν πρωί. Καλοκαίρι. Μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις. Πανελλήνιες. Τότε νόμιζα πως είχαν τελειώσει όλα τα δύσκολα του κόσμου, μετά και σιγά-σιγά κατάλαβα πως σχεδόν μόλις άρχιζαν. Για καφέ στην πλατεία της πόλης μου, πολλά παιδιά μαζί, μεγάλη παρέα κι εγώ ανάμεσά τους. Δεν θα το παινευτώ αλλά εκείνης της παρέας ήμουν κάτι σαν διαχειριστής. Όπως μάλλον συμβαίνει σε κάθε παρέα ο καθένας κρατάει κι ένα ρόλο. Μου άρεσε ο δικός μου, είχε απαιτήσεις αλλά χωρίς ιδιαίτερο κόπο τα κατάφερνα άριστα. Έκανα κουμάντο συνύπαρξης σε πάνω από τριάντα παιδιά. Έλυνα κι έδενα μυαλά και καρδιές με τέτοια φροντίδα σαν να έκανα πρόβα για την ενήλικη ζωή μου. Τέσσερα πέντε τραπέζια ενωμένα κάτω από τα μεγάλα πεύκα και εμείς γύρω τους να απολαμβάνουμε το μέγεθος και την ένταση της εφηβείας. Η «φωτό» είχε ήδη εκτυπωθεί μέσα μου. Ξεχωριστή στιγμή όλο τούτο το πανηγύρι που ζούσα, που χαιρόμουν απίστευτα. Τότε, χωρίς κόπο, γελούσα. Έτσι ακριβώς, γελαστή γύρισα το βλέμμα μου προς τα αριστερά μου και τα μάτια μου συνάντησαν κάποια άλλα μάτια αρκετά μακριά μου. Η ανάμνηση της στιγμής μου θυμίζει την .. έκπληξη που ένιωσα. Ναι, ακριβώς αυτό. Τεράστια έκπληξη μπροστά στην ένταση του βλέμματος που δεχόμουν. Έμεινα ακίνητη, σημάδι μου όταν ξαφνιάζομαι, συγχρόνως παρατηρούσα όσο καλύτερα μπορούσα το κορίτσι απέναντί μου. Κάπου το είχα ξαναδεί φυσικά, η πόλη μας μικρή αλλά τίποτα άλλο στη μνήμη, μόνο σαν μια φιγούρα οικεία. Μαζεύτηκα λιγάκι, δεν ήμουν συνηθισμένη σε παρατεταμένα βλέμματα, γύρισα στη παρέα μου αλλά έριχνα και κλεφτές ματιές να βεβαιωθώ πως δεν φαντάστηκα την προσοχή της. Άβολη κατάσταση. Μ’αρέσει να παρατηρώ εγώ, το αντίστροφο δεν το είχα δοκιμάσει τόσο έντονα. Άμυνα ήταν μάλλον το ότι μετακίνησα σε λίγο την καρέκλα μου για να την βγάλω από το οπτικό πεδίο μου. Κίνηση που εξ’ορισμού θα έπρεπε λογικά να την απομακρύνει, να της στείλει το μήνυμα της ενόχλησης. Αυτό όμως δεν συνέβη ούτε τότε, μα ούτε και στα υπόλοιπα είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια που η Μαίρη με «κοιτάζει». Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Σε ελάχιστο χρόνο, βρέθηκε μπροστά μου, μαζί με μια γνωστή ενός φίλου από τη παρέα μου και με πρόφαση να τον χαιρετίσουν μου είπε ευθέως, με λένε Μαίρη, εσύ είσαι η «meggie» και χωρίς πολλά – πολλά κάθισε δίπλα μου. Όσο μού μιλούσε, αποκλειστικά σε μένα, καταλάβαινα πως για πολύ καιρό ήμουν για εκείνη ένας στόχος, μία επιθυμία. Ξάφνιασμα και πάλι …

Έτσι ήρθε στη ζωή μου η Μαίρη … που τώρα πια είναι η Μαίρη Μου …

και αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πόσο έντονα διεκδίκησε να αποκτήσει αυτό το «Μου»