Στο καφενείο

Το ραντεβού είχε κλειστεί τηλεφωνικά. Δεν τον ήξερα στην όψη, δεν με ήξερε ούτε εκείνος. Προφανώς ήθελε να με μάθει, ήθελα να τον μάθω. Τζην, λευκό πουκάμισο, σακάκι μαύρο και μπότες. Το συνηθισμένο ντύσιμο για να νιώθω τουλάχιστον άνετα με τα ρούχα μου. Τίποτα άλλο δεν ήταν άνετο εκείνο το βράδυ. Το καφενεδάκι του Χρήστου λίγα μόλις στενά πιο κάτω από τη δουλειά μου. Τελειώνοντας θα σε περιμένω εκεί, του είχα πει. Πολλές φορές είχε κανονιστεί το .. ραντεβού και πολλές φορές είχες ακυρωθεί. Το σχέδιο έλεγε .. όσο αργείς μια υπόσχεση τόσο επιθυμητή γίνεται αυτή, αλλά τότε δεν ήξερα από .. σχέδια. Στη πορεία πάντως μάλλον ξεπέρασα τις προσδοκίες του δασκάλου μου. Και ο δάσκαλος έφτασε σχεδόν συγχρόνως με μένα. Το καφενεδάκι ήταν σχεδόν έρημο κι έτσι λουσμένο στο ψυχρό φως του νέον έφτιαχνε μια ιδανική ατμόσφαιρα για μάθημα. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν είχε ενημερωθεί η μαθήτρια για το σεμινάριο που θα παρακολουθούσε. Τι ατυχία κι αυτή .. Όταν σε εκπαιδεύουν να μην στο λένε από πριν, να δώσεις περισσότερη προσοχή, περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες, στην τακτική, στην στρατηγική, σε όλα τέλος πάντων, έτσι, για να εκτιμήσεις την σπουδαιότητα του «μετρ». Παρόλα αυτά εγώ, ακόμα και ανίδεη, έδωσα ρέστα στη προσοχή, στην επιμέλεια, στην ανάλυση και στη σύνθεση και απέδωσα όταν ήρθε η ώρα όλα τα εύσημα γενναιόδωρα. Το πρώτο βήμα λοιπόν όλων των «σεμιναρίων» συναισθηματικού περιεχομένου είναι να δώσεις την εντύπωση του ανασφαλούς, του αγχωμένου, του ανίσχυρου και ιδανικός χώρος ένα μικρό καφενείο.

Το Καφενείο με "καλλιτεχνίζοντα" τρόπο έχει παρουσιαστεί στη meggie εδώ